Raven nadaje

[Raven2156]

Tez mi sie czasem zdaje, ze w 2018 wszyscy znaja angielski.

 

W Polsce szczerze mówiąc z językiem angielskim nie jest jeszcze tak źle. Każdy coś tam wyduka w stylu "Kali chcieć jeść", ale obcokrajowiec będzie w stanie go w mniejszym czy w większym stopniu zrozumieć.

 

Na zachodzie już tak kolorowo nie jest. Będąc na wakacjach w Hiszpanii wielokrotnie spotkałem się z tym (dodam, że była to miejscowość turystyczna więc obcokrajowców przewija się tam bardzo dużo), że młode osoby, które chodzą lub dopiero co skończyły szkoły i dorabiają sobie w wakacje w McD na pytanie "Do you speak english?", kiwały głową na boki zaprzeczając i trzeba było zamawiać "po migowemu".

 

We Francji jest podobnie z tą różnicą, że Francuzi po prostu nie lubią mówić po angielsku (choć często też nie potrafią) i są przekonani, że skoro przyjeżdżasz do Francji to powinieneś umieć mówić po francusku.

Edytowane 24 Kwietnia 2018 przez Raven2156

[julekstep]

W Polsce szczerze mówiąc z językiem angielskim nie jest jeszcze tak źle. Każdy coś tam wyduka w stylu "Kali chcieć jeść", ale obcokrajowiec będzie w stanie go w mniejszym czy w większym stopniu zrozumieć.

 

Na zachodzie już tak kolorowo nie jest. Będąc na wakacjach w Hiszpanii wielokrotnie spotkałem się z tym (dodam, że była to miejscowość turystyczna więc obcokrajowców przewija się tam bardzo dużo), że młode osoby, które chodzą lub dopiero co skończyły szkoły i dorabiają sobie w wakacje w McD na pytanie "Do you speak english?", kiwały głową na boki zaprzeczając i trzeba było zamawiać "po migowemu".

 

We Francji jest podobnie z tą różnicą, że Francuzi po prostu nie lubią mówić po angielsku (choć często też nie potrafią) i są przekonani, że skoro przyjeżdżasz do Francji to powinieneś umieć mówić po francusku.

Z kolei mieszkajac pol roku w Danii w miescinie z 10k mieszkancow przez caly ten czas spotkalem DWIE osoby z ktorymi sie nie dogadalem po angielsku (baba w lumpeksie i jakis stary robotnik).

 

Wiec generalnie zachodu tez nie ma co generalizowac

Edytowane 24 Kwietnia 2018 przez julekstep

[Raven2156]

Z kolei mieszkajac pol roku w Danii w miescinie z 10k mieszkancow przez caly ten czas spotkalem DWIE osoby z ktorymi sie nie dogadalem (baba w lumpeksie i jakis stary robotnik).

 

Wiec generalnie zachodu tez nie ma co generalizowac

 

To akurat prawda. Ogólnie kraje skandynawskie stoją na bardzo wysokim poziomie jeśli chodzi o naukę języka w szkołach. Zauważyłem też, że osoby pochodzące z tych właśnie krajów mają bardzo dobry angielski akcent, który czasem trudno odróżnić od native speakerów.

 

Niemcy też mówią bardzo dobrze.

 

Nie ma co generalizować, bo wiadomo we Francji czy w Hiszpanii również znajdziemy osoby, które mówią bardzo dobrze ale znalezienie ich będzie trudniejsze niż np. w krajach wymienionych wcześniej.

Edytowane 24 Kwietnia 2018 przez Raven2156

[julekstep]

To akurat prawda. Ogólnie kraje skandynawskie stoją na bardzo wysokim poziomie jeśli chodzi o naukę języka w szkołach. Zauważyłem też, że osoby pochodzące z tych właśnie krajów mają bardzo dobry angielski akcent, który czasem trudno odróżnić od native speakerów.

 

Niemcy też mówią bardzo dobrze.

 

Nie ma co generalizować, bo wiadomo we Francji czy w Hiszpanii również znajdziemy osoby, które mówią bardzo dobrze ale znalezienie ich będzie trudniejsze niż np. w krajach wymienionych wcześniej.

Co do deutschlisha to sie nie zgodze

 

Co do skandynawii to oni maja o tyle latwo ze taki dunski to dla mnie bylo combo angielskiego wlasnie (gramatyka prawie ta sama) niemieckiego i pojebanej wymowy.

[ely3]

Z kolei mieszkajac pol roku w Danii w miescinie z 10k mieszkancow przez caly ten czas spotkalem DWIE osoby z ktorymi sie nie dogadalem po angielsku (baba w lumpeksie i jakis stary robotnik).

 

Wiec generalnie zachodu tez nie ma co generalizowac

Dania to północ raczej niż zachód

[Raven2156]

Co do deutschlisha to sie nie zgodze

 

Co do skandynawii to oni maja o tyle latwo ze taki dunski to dla mnie bylo combo angielskiego wlasnie (gramatyka prawie ta sama) niemieckiego i pojebanej wymowy.

 

W Niemczech nie jest tak dobrze jak w Skandynawii ale zaskakuje sam fakt, że tam osoby 50lat+ często potrafią mówić po angielsku co w Polsce byłoby nie lada zaskoczeniem.

 

No właśnie tak myślałem, że kraje Skandynawskie i ich języki muszą mieć coś wspólnego z angielskim. Nie znam do końca historii rozpowszechniania ich języków ale angielski musiał gdzieś tam zahaczyć.

[julekstep]

Dania to północ raczej niż zachód

To Hiszpania to poludnie

 

Wiadomo o co chodzi

[ely3]

To Hiszpania to poludnie

 

Wiadomo o co chodzi

I zaczynasz widze w końcu rozumieć

 

Północ Europy ma badzo dobra edukację i tam intensywnośc nauki języka była zawsze mega silna. Plus te kraje nie maja jakiegos poronionego patriotyzmu i jako protestanci sa praktykami więc uczą sie angielskiego czy niemieckiego

 

Do tej grupy kulturowo zalicza się tez Holandie i ci choć niderlandzki to tak naprawdę twadszy niemiecki świetnie mówia po angielsku

 

Potem kulturowo jest katolickie południe gdzie każdy widzi tylko czubek własnego nosa i nigdzie się nie włada dobze angielskim ( z wyjątkiem może Lombardii czy Piemontu ale dla Włochów to nie są prawdziwe Włochy tylko jakaś niemiecka enklawa)

 

Polakom jest bliżej do Niemców gdyż my i oni dużo eksportujemy a tu bez języków ani rusz. Ale są rejony Polski gdzie jest z tym nadal słabo ( tak jak w dawnym NRD trudno sie porozumieć po angielsku)

 

A co do samego pisania Ravena - no akurat takie suche przetłumaczenie bez głebszej analizy jest średnio dobre. Zwłaszcza po takim meczu nr 4 gdzie sędziowie na siłe dopychali Boston. Sytuacje takie gdzie Baynes wyskakuje z łokciem w łopatki Giannisa i sędziowie nie reagują były norma w tym meczu

 

Jesli chcesz tłumaczyć co ciekawsze wywiady to dobrze jakby to było połączone z czymś więcej . Bo jednak część już czytałą ten wywiad w oryginale a druga część będzie ci zarzucać że idziesz na łatwiznę

[julekstep]

I zaczynasz widze w końcu rozumieć

 

Północ Europy ma badzo dobra edukację i tam intensywnośc nauki języka była zawsze mega silna. Plus te kraje nie maja jakiegos poronionego patriotyzmu i jako protestanci sa praktykami więc uczą sie angielskiego czy niemieckiego

 

Do tej grupy kulturowo zalicza się tez Holandie i ci choć niderlandzki to tak naprawdę twadszy niemiecki świetnie mówia po angielsku

 

Oj utrudniasz utrudniasz.

 

Jakies patriotyzmy, religie itepe. lol. Po co?

 

Przeciez to logiczne ze osobom mowiacym w jednym jezyku germanskim latwiej jest nauczyc sie drugiego jezyka germanskiego.

 

Szczegolnie latwo skandynawom bo jezyki skandynawskie jak i jezyk angielski to "uproszczone jezyki germanskie" (bez takich pierdol jak deklinacja itepe).

 

U nas ponoc enkalawa "poronionego patriotyzmu" a jezykowo jest duzo lepiej niz w swiatlej i egalitarnej Francji.

 

Aha - jakbym mial podejscie do flagi jak dunczycy to nasze swiatle oszolomy pewnie nazwalyby mnie faszysta

[jamalcegłacrawford]

U nas ponoc enkalawa "poronionego patriotyzmu" a jezykowo jest duzo lepiej niz w swiatlej i egalitarnej Francji.

 

Aha - jakbym mial podejscie do flagi jak dunczycy to nasze swiatle oszolomy pewnie nazwalyby mnie faszysta

 

Taka prawda. Niestety w tym kraju na zbyt dużo pozwoliliśmy środowiskom lewicowym, antifie i innym oszołomom, przez co niektórzy normalni ludzie wstydzą się przyznawać do bycia patriotami czy nacjonalistami. No, ale to temat chyba do wątku o polityce...

Edytowane 24 Kwietnia 2018 przez jamalcegłacrawford

[mr_x]

Ja mam inne pytanie. Czy wszystkie strony poświęcone NBA mają być tak niszowe jak airball? 20000 znaków raz na 2 tygodnie? Dobrego tekstu, ale nie do przejścia dla Janusza?

 

 

Inne pytanie - polecicie takie stronki? Tekst, raczej dłuższy, może być po angielsku. Powiedzmy minimum w stylu Lowe’a. Podcasty odpadają, więc większość Airballa obecnie też. Aczkolwiek bardziej interesuje mnie treść niż rozwleczone barwne porównania. Twórczość Ravena - jak dla mnie oczywiście - też odpada, te dłuższe teksty dla mnie są za krótkie

 

Przepraszam za off topic i mam nadzieję bez urazy.

[Raven2156]

Cześć wszystkim!

Miałem sporą przerwę z jakimkolwiek pisaniem tekstów, bo musiałem ogarnąć studia, ale teraz kiedy wszystko się już wyprostowało, a nowy sezon zbliża się wielkimi krokami stwierdziłem, że grzechem będzie jak nic nie napiszę.

Stąd narodził się pomysł aby napisać historię pewnej drużyny. Historię w której mam nadzieję, że każdy z was znajdzie coś czego dotąd nie wiedział. Historię która będzie potrafiła choć trochę zaskoczyć największych fanów tej organizacji. Przed państwem:

"Historia Toronto Raptors"

 

Pewnie wielu z was pamięta 1995 rok i rozszerzenie NBA które w tym właśnie roku miało miejsce. Nie było w tym nic dziwnego - Kanada od dawna chciała mieć w NBA swoich przedstawicieli i tym samym możliwość konkurowania z kolegami z południa w najlepszej koszykarskiej lidze świata.

Zanim jednak o tym opowiem cofnijmy się niespełna 50 lat wstecz - do lat 40'tych XX wieku, a dokładnie do dnia 1 Listopada 1946 roku. To właśnie wtedy w hali Maple Leaf Gardens (ówczesna hala drużyny NHL Toronto Maple Leafs) miał miejsce pierwszy oficjalny mecz koszykówki w którym udział wzięła drużyna z Kanady. Huskies (bo tak nazywała się drużyna z Toronto) podejmowali New York Knickerbockers jednak cały mecz zakończył się sromotną porażką. Jasnym było, że w tamtych czasach w Kanadzie dojrzewał profesjonalny hokej i to właśnie on przyciągał największą uwagę widowni, a koszykówka stała gdzieś w cieniu na dużo dalszym planie. Nic dziwnego, że Huskies zakończyli sezon z wynikiem 22 wygranych i aż 38 przegranych, gdy na meczach "w domu" nie mogli liczyć na doping kanadyjczyków, bo hale świeciły pustkami (drużyna zanotowała najniższą oglądalność w lidze), a na wyjeździe zostawali dosłownie miażdżeni przez głośną (jak na tamte czasy) wrzawę na trybunach wywołaną przez amerykańskich kibiców.

Władze, inwestorzy jak i zawodnicy drużyny z Toronto po nieudanym sezonie i brakiem wsparcia wśród kibiców nie widzieli sensu dalszego inwestowania i utrzymywania drużyny w Kanadzie i po ich jedynym w historii sezonie latem 1947 roku Huskies zostali oficjalnie rozwiązani.

Po tym wydarzeniu przez wiele, wiele lat nikt nie myślał nawet o próbie przywrócenia koszykówki do kraju "syropem klonowym płynącego". Pojawiały się małe przesłanki ku temu jak choćby to, że oddalone o około 160km Buffalo i ich Braves rozegrali w ciągu 4 sezonów (1971-1975) łacznie 16 oficjalnych meczy w Toronto właśnie w hali Maple Leaf Gardens. Niestety nie przyniosło to zamierzonego efektu i lata 70'te to wciąż nie był dobry czas by spróbować "zarazić" kanadyjczyków sportem z południa. Oni wciąż zamiast "piłka" woleli mówić "krążek", a siatki zawieszać nisko przy ziemi niż fatygować się na wysokości około 3 metrów.

Przełom nastąpił w Lipcu 1993 gdy komisja do spraw rozszerzenia NBA przyjechała do Toronto celem wysłuchania tego co mają do zaoferowania ich koledzy z północy. Został im przedstawiony świetny plan umieszczenia hali w samym centrum miasta w pobliżu jednej z linii metra co ostatecznie skłoniło komisję do podjęcia decyzji i oficjalnie w dniu 30 Września 1993 ogłosili, że od sezonu 1995-96 w Toronto (za rekordową jak na tamte czasy opłatą 125 milionów dolarów) pojawi się 28'ma drużyna NBA. Nie było jeszcze tylko wtedy wiadomo jaka..

W 1994 roku władze organizacji stwierdziły by to niedoszli fani zdecydowali o tym jak ostatecznie drużyna zostanie nazwana. Zaproponowali 10 nazw: Beavers, Bobcats, Dragons, Grizzlies, Hogs, Scorpions, T-Rex, Tarantulas, Terriers and Raptors i to właśnie z nich kibice musieli wybrać tą jedyną. Jako, że rok wcześniej (w 1993 roku) swoją premierę miał świetny i bardzo dochodowy film "Jurassic Park", który miał ogromną rzeszę fanów na całym świecie (również w Kanadzie) to właśnie na czujne, szybkie i krwiożercze Raptory padł wybór i tak o to narodziła się nowa drużyna - Toronto Raptors.

W maju 1994 przedstawiciele Raptors w ogólnodostępnej kanadyjskiej telewizji potwierdzili, że to właśnie tak będzie nazywała się drużyna, a kilka dni później odsłonili oficjalne logo, które przedstawiało drapieżnego raptora kozłującego piłkę. Kolory na jakie postawiono to fioletowy, czerwony, czarny, oraz (jak zostało to nazwane) "Naismith silver" w celu uhonorowania kanadyjczyka Jamesa Naismitha, który w 1891 roku wymyślił zasady gry w koszykówkę.

Nadszedł w końcu upragniony sezon 1995-'96 w którym liga została oficjalnie powiększona o 2 nowe zespoły. Oprócz debiutującego Toronto swoją szansę na stworzenie nowej organizacji w NBA zauważyli również przedstawiciele innego kanadyjskiego miasta (oddalonego o ponad 4 tysiące kilometrów) Vancouver. Kilka miesięcy wcześniej odbył się NBA Draft, gdzie Vancouver, oraz Toronto wybierały kolejno z 6 i 7 numerem w pierwszej rundzie. Jak wiadomo są to stosunkowo wysokie lokaty i mimo, że w tym roku zostały wybierane gwiazdy takie jak Kevin Garnett, Jerry Stackhouse, czy Joe Smith to oczy wszystkich fanów koszykówki były zwrócone w stronę Kanady bacznie obserwując to jak obie drużyny "wystartują". Grizzlies wybierający z szóstym numerem postawili na Bryanta Reevesa (który juz po 6 latach musiał przedwcześnie zakończyć karierę ze względu na problemy z plecami), natomiast z siódmym numerem do Raptors trafił niejaki Damon Stoudamire, który okazał się być silnym wzmocnieniem dla ekipy z Ontario. W swoim pierwszym sezonie uzyskał średnio 19 punktów i 9,3 asysty. Do niego również należy rekord największej ilości zdobytych trójek jako Rookie w NBA (zza łuku trafił aż 133 razy). Tym samym uzyskał tytuł NBA Rookie of the Year i do tej pory jest to najniższy zawodnik z tym wyróznieniem (Damon ma 1,78m).

Z sezonu na sezon jasnym było, że obie drużyny dążą do tego samego - do sprowadzenia Playoffs do Kanady. Chyba nic nie oddaje tak bardzo koszykarskich emocji jak właśnie Post Season w NBA i fani z Kanady chcieli się o tym przekonać jak najszybciej na "własnej skórze". Niestety fani w Vancouver nie doczekali się tego nigdy, bo Grizzlies po raz pierwszy pojawili się w Playoffs dopiero w sezonie 2003-'04 czyli dokładnie w 3 sezonie po przeniesieniu organizacji do Memphis. Jeżeli chodzi o Raptors to im udało się to już w ich piątym sezonie, a to wszystko za sprawą Draftu, który odbył się w 1998. Ekipie z Toronto udało się pozyskać wybranego z piątym numerem przez Golden State Warriors Vince'a Cartera który na stałe wpisał się w karty historii jako jeden z najlepszych zawodników w historii. Carter (tak samo jak Stoudamire) otrzymał w swoim pierwszym sezonie nagrodę Rookie of the Year.

Wracając do Playoffs. W swoim pierwszym występie w Post Season Toronto srogo przegrało (z dużo bardziej doświadczonymi Knicks) 0:3, by rok później (za sprawą m.in. wcześniej wspominanego Cartera) pokonać ich niespodziewanie w pierwszej rundzie 3:2. Była to nie lada niespodzianka tym bardziej, że drużyna z Toronto wcale nie miała zamiaru się "zatrzymać". O mały włos w półfinale konferencji nie rozprawili się z dominującymi w tamtym czasie Sixers (przegrywając ostatecznie 3:4), w których skład wchodziły takie gwiazdy jak Allen Iverson, czy Dikembe Mutombo.

Niestety w roku 2002 organizacja Raptors zaczęłą mocno słabnąć. Pojawiały się liczne kontuzje - zdobywając tym samym niechlubny rekord NBA związany z nie posiadaniem 12 "zdrowych" zawodników, których musieli wystawić do meczu. Gwiazdy takie jak Vince Carter, czy Antonio Davis opuszczają ponad połowe wszystkich meczy, a tym samym strącają całą drużynę na dno, która notuje na koniec sezonu regularnego bilans 24-58.

W 2003 roku NBA Draft znów był przychylny kanadyczyjkom, ponieważ z czwartym numerem trafił do nich świetny Chris Bosh, który świetnie wzmocnił drużynę, jednak nie było to wystarczający "upgrade" by móc walczyć o Playoffs. Kontuzje nadal stanowiły ogromny problem, a Carter mimo, że dominował w wielu statystykach to nie był w stanie "sam dokonać cudu" - brakowało mu kolegów z którymi kiedyś grał w Playoffach.

Rok później po zatrudnieniu Roba Babcocka na stanowisko Dyrektora Generalnego, oraz Sama Mitchella jako trenera pojawiło się widoczne światełko w tunelu dla całej organizacji. Raptors weszli w fazę szeroko pojętej odbudowy, jednak "Projekt Rafael Araujo" nie wypalił, a jak się później okazało handlowanie Carterem pod odbudowę składu "od nowa" było beznadziejnym pomysłem.

Prawdziwe zmiany zaczęły być widocznie dopiero w 2006 roku kiedy Dyrektorem Generalnym został Bryan Colangelo. Można powiedzieć, że wszedł do drużyny "z hukiem" wybierając w drafcie Andreę Bargnianiego natychmiast przystępując do prac nad przebudową całego składu. Po zmianie dyrektora generalnego Raptors zanotowali ogromny skok jakości zwiększając liczbę zwycięstw (w porównaniu do poprzedniego sezonu) aż o 20 wygrywając 47 meczy co było jednoznaczne z tym, że do Kanady znów powrócą Playoffs. Niestety jak na ironię już w pierwszej rundzie przyszło im się zmierzyć z Vincem Carterem i jego nową silną drużyną New Jersey Nets ostatecznie przegrywając z nimi 2:4.

Posiadając w składzie Chrisa Bosha Toronto wciąż było zdolne by trafić do Playoffs rok później, lecz pierwsza runda (po porażce z Magic 1:4) to było o wiele za mało - kibice oczekiwali dużo więcej. Colangelo próbował różnych rotacji w składzie sięgając po weteranów takich jak Rudy Gay, czy Jermain O'Neal jednak nic nie działało tak jak powinno. W następnych pięciu sezonach Raptors notowali stosunek zwycięstw do porażek ponizej 0.500 co spodowało, że w 2010 roku Chris Bosh ostatecznie opuścił Toronto i udał się do dużo cieplejszego Miami by dołączyć do LeBrona Jamesa i Dwyane'a Wade'a pomagając im budować potęgę (jak się miało okazać) jaką stawało się Heat.

Kilka lat później dyrektorem generalnym został Masai Ujiri, a jego pierwszym śmiałym posunięciem była wymiana Andrei Bargnianiego, a wkrótce później Rudego Gay'a. Po takich ruchach zarówno media, jak i fani byli jednogłośni - drużyna dąży do jak najgorszego bilansu celem pozyskania lepszych zawodników w przyszłych draftach. Ku zaskoczeniu tak się jednak nie stało, bo w sezonie 2013-'14 Raptors zanotowali rekordową dla organizację liczbę wygranych meczy w sezonie zasadniczym wygrywając aż 48 meczy, a przegrywając 34. W pierwszej rundzie zmuszeni byli znów zmierzyć się z Nets (tym razem była to drużyna przeniesiona juz na Brooklyn) przegrywając ostatecznie po zaciętej walce 3:4. Już wtedy jasnym było, że Toronto wraca na właściwe tory i przed nimi pojawia się świetlana przyszłość.

Drugi sezon z rzędu Toronto trafiają do Playoffs (zwiększając wcześniejszy rekord do 49 wygranych) jednak znów odpadają w pierwszej rundzie ulegając Wizards 0:4. To była ogromna niespodzianka i mimo, że gracze z Kanady zagrali świetny sezon zasadniczy to w Post Seasonie znów coś "nie trybiło" i zadaniem Ujiri'ego było dowiedzieć się co.

Aby ulepszyć obronę drużyny Ujiri sprowadził DeMarcusa Carolla, oraz centra Bismacka Biyombo. W połączeniu z DeRozanem i Lowry'm był to istny strzał w dziesiątkę. Drużyna zaczęłą funkcjonować jak najlepszy szwajcarski zegarek i każdy pokładał w nich ogromne nadzieje. Sezon 2015-'16 rozpoczął się dla Toronto wyśmienicie, bo wygrali 5 meczy z rzędu, a na koniec sezonu zanotowali czwarty najlepszy w historii (wówczas) rekord ligi w liczbie wygranych meczy w sezonie zasadniczym zwyciężając aż 56 razy. Był to ich najlepszy sezon w historii, bo przez Playoffs przeliecieli "jak burza" pokonując najpierw w pierwszej rundzie 4:3 Pacers, a następnie 4:3 Heat i tym samym trafili po raz pierwszy w historii organizacji do Finału Konferencji. Tam na ich nie szczęście spotkali się z tegorocznymi przyszłymi mistrzami NBA Cleveland Cavaliers ze świetnym i dominującym LeBronem Jamesem w składzie. Mimo dwóch ciężkich i męczących 7-meczowych serii Toronto postawili się zawodnikom z Ohio urywając aż 2 mecze i ostatecznie przegrywając 2:4.

Tak o to docieramy do czasów nam współczesnych gdzie Raptors przez 2 kolejne sezony utrzymywali równie świetną formę niestety nie udało im się już powtórzyć rekordu z 2016 roku ulegając zawsze w drugiej rundzie Cavs 0:4.

A jak ma się przyszłość Raptors? Moim zdaniem Toronto są wciąż jedną z najsilniejszych drużyn zarówno na Wschodzie jak i w całej lidze. Pewnym jest, że na pewno będą walczyć o wysokie lokaty w konferencji, a z powodu transferu LeBrona do Lakers i ogólnego osłabienia organizacji z Cleveland droga do wielkiego finału stoi na wschodzie otworem. Oprócz silnych Celtics, czy Sixers to właśnie Raptors są jedną z drużyn, która będzie miała wielką okazję o ten finał walczyć. W składzie nie zobaczymy już DeRozana, a na jego miejsce wskoczył Leonard. Osobiście nie mogę się doczekać nadchodzącego sezonu i jestem pewien, że nie tylko ja będę bacznie śledził poczynania kanadyjskich Raptorów.