Kily

https://twitter.com/t_dzialowy/status/1598425780832313355

@P_M raczej chodziło o wspólników, a nie o zarząd. Stanowski to raczej polaryzacja. Dużo wyznawców wśród gimbazy przy byciu odrażającym typem dla wielu innych. Jedyny z tej ich czwórki, którego łatwo lubić, to Pol (przy wszystkich jego wadach), bo on jako jedyny jest naturalny.

LeBron LeBronem*, ale jak się trafiały "pojedynki" Wade vs Leonard to była totalna komedia. Do wyboru airball albo strata na koźle. Polecam np. 4:49 w 3 kwarcie albo 5:19 w 4 kwarcie w G4. *on akurat nawet pomimo zajebistej obrony Leonarda i dostania od niego czapy od czasu do czasu trafiał ogólnie na dobrych procentach i jego głównym problemem było to, że strat miał tyle co asyst, a że Spurs szybko odjeżdżali to efekt przede wszystkim tragicznej gry kolegów

6:30 przy 90-72

Różncia taka, że Lebron nie był na tyle c***owy, by nie potrafić w domu Kawhiego zdobyć 30 pkt, a Kawhi był To wciąż nie 30 pkt, ale 29 pkt na skuteczności przekraczającej 90% TS to nie najgorzej jak na c***owego

Dobrze byłoby czytać chociaż te niedawne wpisy w tym wątku. RappaR już odpowiadał na Twoje pytanie: Inna sprawa, że ta bezdyskusyjność dla różnych forumowiczów dotyczy różnych zawodników:

Przy czym za Duncanem oprócz znanego nazwiska wiele nie przemawia.

To jest ciekawe, bo z jednej strony racja, że LeBron był w obu seriach niewątpliwie najlepszym zawodnikiem na boisku, jednak z drugiej trudno powoływać się tu na precedens Westa*, który w '69 nie dość, że w dużo większym stopniu zdominował serię, to jeszcze był bardzo blisko wygrania tytułu, przegrywając G7 dwoma punktami i robiąc tam 42/13/12. Tak czy inaczej nie rozumiem płaczy o brak MVP finałów w '14 dla Duncana z jego 15/10, gdy Kawhi zdobywał więcej punktów na nieporównywalnie lepszych skutecznościach (75% vs 60% TS), miał dużo lepsze +/- i miał w sumie wszystkiego więcej oprócz zbiórek (średnio o 3,5 mniej). Łatwiej argumentować, że Duncan powinien mieć 2 finals MVP zamiast 3 niż, że powinien mieć 4 zamiast 3 (nawiązuję do finałów 2005). * swoją drogą West jest bardzo niedoceniany na tym forum

Doskonale pamiętam, że to były wyrównane mecze i gdyby nie takie kwiatki jak ta przykładowa strata w końcówce, do której link wyżej wrzucałem, to obraz serii mógłby być zgoła odmienny. W ogóle ta sekwencja była dość znamienna, że jak był otwarty wynik to mamy taką parodię ze strony LeBrona na 1,5 minuty przed końcem, a jak już wie, że przegrał to nagle pięknie kozłuje i trafia

Już pisałem, że sam LeBron w 2014. To co pokazał dom starców wokół niego było mega słabe i LBJ mógł sobie mieć najlepsze TS, a i tak z łatwością padł tam rekord różnicy punktowej pomiędzy zespołami. Wyrobnicy z Cavs 2007 przynajmniej bardzo dobrze bronili i gdyby LeBron w ataku zaprezentował coś więcej niż żenadę to tamta seria byłaby przyzwoita do oglądania.

Pewnych umiejętności może i brakowało, ale na pewno jego umiejętności nie były aż tak słabe, żeby tak fatalnie pudłował z otwartych pozycji (lub zwyczajnie bał się podjąć próby rzutu) z każdej odległości i tak często tracił piłkę bez pomocy obrony w najbardziej niedorzecznych sytuacjach. LeBron to już wtedy była najściślejsza czołówka zawodników NBA. Natomiast zupełnie kogoś takiego nie przypominał w serii finałowej ze Spurs.

Wbrew obiegowej opinii LeBron miał IMO w finałach 2007 wokół siebie lepszą drużynę niż z emerytami w finałach 2014. Tamci Cavs oczywiście mieli braki, jednak w PO bardzo dobrze bronili. Natomiast grę samego LeBrona w obu tych seriach finałowych dzieli absolutna przepaść. LeBron w 2007 zaczął serię od tego, że przez całą pierwszą połowę G1 nie był w stanie zdobyć chociaż jednego rzutu z gry. Całą serię Spurs go prowokowali do jumpshotów z każdej odległości, co kończyło się tragicznym festiwalem cegieł, który kontynuował na linii rzutów wolnych, jednak najgorszym koszmarem dla oczu były jego straty. Na to naprawdę nie dało się patrzeć. Tytułem przykładu: https://youtu.be/zpnSvRxTiy4?t=733 Twierdzenie, że w tej serii mentalnie LBJ dał radę to IMO grubsza forma zaklinania rzeczywistości. Inna sprawa, że mu się to upiekło, bo i tak w tamtym sezonie osiągnął więcej niż się spodziewano sensacyjnie awansując ze wschodu przeciwko Pistons.

Odpowiedź jest raczej w finałach 2007 właśnie. Prawdopodobnie aura finałów to dla głowy LeBrona aż do 2012 było za dużo. Być może musiał przeżyć powszechną krytykę po 2011 żeby zeszła z niego presja oczekiwań. Być może musiał po prostu dojrzeć i sobie to poukładać w głowie. W każdym razie to na moje oko 2011 to nie był incydent, a kontynuacja historii z 2007. Postrzeganie Kobego jako clutch playera to chyba największy mit funkcjonujący wokół NBA.

Tak naprawdę dwa razy - w obu pierwszych seriach finałowych. Po prostu w 2007 ze Spurs nikt mu nie miał tego za złe, bo w przeciwieństwie do 2011 nikt nie oczekiwał wygrania serii ani niczego podobnego, ale psychika LeBrona wówczas ewidentnie nie dojechała na parkiet.

Jest Was dwóch na tym koncie czy to było jakieś zwykłe przeoczenie, że raptem kilka dni temu wymieniłeś Pippena jako tier 3 all time pomijając zupełnie CP3?

No widzisz, a dla mnie taki Russell nie miałby szans na tak wielki impact jaki miał w swoich czasach. Raz, że zasady typu błąd 3 sekund w obronie by mocno utrudniały mu taką dominację po tej stronie boiska. A dwa, że przy linii rzutów za 3 punkty i naturalnym rozwoju gry w tym kierunku znaczenie gry na obwodzie naturalnie wzrosło. Zresztą to nie jest przypadek, że dzisiejsi najlepsi centrzy to goście rzucający po 80-kilka % z FT, 30-kilka (lub nawet 40+) % za 3, a nawet wygrywający jakieś kozłowane konkursy dla maluchów typu Skills Challenge (patrz Jokić, Embiid, KAT). W dzisiejszych czasach nie wystarczy dominować wokół obręczy jak to było dawniej. Z kolei Westa podrzuciłem celowo jako gracza bardzo daleko wyprzedzającego umiejętnościami swoją epokę, a którego styl gry pasował dużo bardziej do czasów współczesnych niż ówczesnych. Oczywiście równocześnie zgodzić się trzeba, że ogólnie poziom gry był o wiele niższy. Yup.

Ja w sumie w tej kwestii nie postawiłem żadnej definitywnej tezy i nie mam na twardo wyrobionego poglądu. Niemniej jednak łatwiej jest oceniać gracza względem czasu, w jakim grał i brać następnie poprawkę na to czy w danych czasach było mu łatwo czy trudno i tą drogą ewentualnie dojść do wniosku, że nr 2 czy nawet nr 5 z jednych czasów jest lepszy niż nr 1 z innych. Dużo trudniejszym zadaniem jest IMO realna ocena umiejętności kogoś, kto grał dawno. Jednemu będzie się wydawało, że Jerry West miał tak dobre umiejętności, że dzisiaj również by wymiatał (zwłaszcza, że zmiany w przepisach by mu pomagały), inny będzie miał całkowicie przeciwne odczucia i trudno o przekonujące argumenty w dyskusji. Tak. Można wyskoczyć kiedyś na piwo, ustawić się na oglądanie czegoś czy coś

Bogut nie jest Amerykaninem.

Wikipedia za TIDES:

Otóż to. Problem z tym ograniczeniem porównań graczy z różnych czasów wyłącznie do osiągnięć względem konkurencji, jaką dany zawodnik zastał w swoich czasach widać chyba najmocniej wówczas, gdy dany sportowiec ma okazję się wykazać w różnych (łatwiejszych i trudniejszych) czasach. Przykład tego mamy w obecnej rywalizacji tenisowej o najwięcej wygranych wielkoszlemowych. Patrząc na samą liczbę tytułów blisko jest cała trójka (Nadal 22, Djokovic 21, Federer 20), ale jak się temu przyjrzeć bliżej to łatwo zauważyć, że Federer większość swoich tytułów zdobył zanim pozostali dwaj podrośli, a zdążyli zakończyć karierę poprzedni tenisiści z poziomu all-time (Sampras, Agassi) i mógł zdominować totalnie dyscyplinę rywalizując z przeciętniakami typu Andy Roddick. Gdy Nadal i Djokovic pokończyli te 23-24 lata nagle skończyło się wygrywanie Federera, mimo że ten wciąż był w swoim prime i rozwijał swoją grę. Wniosek nasuwa się taki, że gdyby Nadal i Djokovic urodzili się w tym samym czasie co Federer, to ten ostatni nie miałby nawet 10 wielkich szlemów na koncie, a jakby urodzili się (najlepiej wraz z Murrayem) np. 10 lat później, to Federer by skończył z 30-40 tytułami. Będąc tym samym graczem. Powyższe raczej wskazuje na konieczność uwzględniania na ile mocną ktoś miał konkurencję (zresztą u nikogo to nie budzi wątpliwości gdy np. czyiś najmocniejsi rywale się połamią), tylko wówczas im dalej się zagłębimy w przeszłość tym trudniej będzie tę konkurencję porównać ze współczesną i oczami wyobraźni przenieść jakiegoś dawnego grajka do współczesnych realiów,. Jeszcze innym zagadnieniem, które utrudnia te wszystkie porównania, są zmiany w przepisach. W przypadku Russella oczywiście działałyby na jego niekorzyść, ale ogólnie to często trudno jest powiedzieć na ile dani gracze by się potrafili dobrze zaadaptować do innych zasad skoro nigdy nie mieli okazji tego robić.

Bez względu na to czy statuetka jest memem, to status Giannisa w finałach 2021 a status Garnetta w finałach 2008 to zupełnie dwie inne rzeczy. O ile jeszcze impact w obronie można jakoś porównywać to 35 ppg na 66% TS a 18 ppg na 47% TS przy dużo większej liczbie asyst Giannisa itd. to są dwa różne światy. Dyskusja się sprowadza do przywiązania wagi do liczby rozegranych sezonów. Natomiast niepodważalnym jest, że Giannis już na tym etapie kariery uzbierał bardzo wiele osiągnięć (w ważnych kategoriach nic nie tracąc na tle ekipy wymienionej przez RappaRa jako tier 3), a przy tym stał się graczem O WIELE lepszym niż przykładowy Pippen, który na liście się znalazł. W tier 3 się znalazł np. Harden, więc trudno uznać to za przekonujący argument przeciwko Giannisowi, który jednak w bardzo przyjemnym stylu mistrzostwo zgarnął.

Tylko Garnett nie był w stanie zbliżyć się do Giannisa ani pod względem liczby punktów, ani efektywności ich zdobywania. A masz tam w tierze 3 znacznie gorszych kandydatów do zestawienia z Giannisem niż KG. BTW to drobiazg, ale KG nie ma na koncie Finals MVP (zresztą jak wygrał swoje jedyne mistrzostwo to był w swojej drużynie dopiero trzecim kandydatem do tej statuetki, podczas gdy Giannis w finałach to 35 ppg na 66% TS). Tak samo w RSowych MVPs jest niżej od Giannisa. Te 18 lat gry nie pozwoliły mu wyprzedzić Giannisa nawet w 1st All-NBA Teams

Jak na moje oko to taki Giannis nie tyle jest w grze, co w ogóle nie ustępuje tym typkom z tier 3. Nawet mając do tej pory krótką karierę to i tak już teraz na ich tle pod względem MVPs, Finals MVPs, 1st All-NBA Teams, DPOYs itd. wygląda bardzo dobrze, a przy tym w większości przypadków ma nieporównywalnie mocniejszy peak.

Ja pierdolę

Ja tylko podałem przykłady dowodzące, że stabilna waluta nie szkodzi rozwojowi gospodarki. Bo tu nie o gospodarkę chodzi z tymi zerowymi stopami przy rosnącej inflacji, tylko o możliwość dokonywania ogromnego rozdawnictwa, które podoba się wyborcom. Deprecjacja walut jest tu wykorzystywana do dewaluowania się długu zaciąganego na wydatki publiczne. Przy okazji osiąga się niszczenie oszczędności i popychanie coraz większych rzeszy ludzi w sytuację, w której nie mogą niczego istotnego nabyć i w której są uzależnieni finansowo od programów socjalnych. A tacy ludzie są lepszymi wyborcami niż ci niezależni.